مهيمن (قرآن)

مهيمن (قرآن)

(يکى از اوصاف قرآن)

«مهيمن» به معناى حافظ، شاهد، مراقب، امين، نگهبان و ايمنى‌بخش، و يکى از اسامى و صفات قرآن است:((وَأَنزَلْنَا إِلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقًا لِّمَا بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ الْكِتَابِ وَمُهَيْمِنًا عَلَيْهِ) ؛ «و اين کتاب قرآن را به حق بر تو نازل کرديم؛ در حالى که کتب پيشين را تصديق مى‌کند و حاکم بر آن‌ها است» (مائده// 48) . )

قرآن، حافظ کتاب‌هاى گذشته است و اصل وجود آن‌ها را تثبيت و تصديق مى‌کند و مراقب است و بر آن‌ها اشراف دارد و در نتيجه مى‌تواند بعضى از احکام آن‌ها را نسخ و بعضى ديگر را امضا و تثبيت کند و هر غلط و تحريف راه يافته در آن‌ها را بيان مى‌کند.

واژه «مهيمن» دو بار در قرآن به کار رفته است؛ يکى آيه فوق که به عنوان وصف قرآن است، و ديگرى در آيه 23 سوره حشر که وصف خداوند متعالى قرار گرفته است.