منابع تفسيري

منابع تفسير

(منابع تفسيري)

(منابع مورد استفاده براى تفسير آيات قرآن)

منابع و مصادر تفسير که پس از آگاهى از علوم مقدماتى تفسير محل رجوع است عبارتند از:

1. قرآن: نخستين منبع و مصدر تفسير است؛ زيرا: «القرآن يفسّر بعضه بعضاً»؛

2. احاديث پيامبر اکرم (ص) : البته پس از بررسى و اطمينان از صحّت آن‌ها و روايات معصومان (ع) که نزد شيعه همانند روايات پيامبر اکرم (ص) است؛

3. قول صحابي: البته در ميزان اعتبار آن اختلاف است؛ جماعتى از اهل‌سنّت، قول صحابى را در تفسير به منزله روايات مرفوع از پيامبر (ص) مى‌دانند؛ اما در نزد شيعيان قول صحابى فى نفسه حجّت نيست؛ مگر اين که از پيامبر (ص) سخنى را نقل کند؛ يعنى تفسير صحابى اگر منقول باشد، به عنوان روايت به آن نگريسته مى‌شود؛

4. زبان و لغت عرب: زيرا قرآن به اين زبان نازل شده است؛

5. مقتضاى کلام و شرع: استفاده مفرط از رأى و اجتهاد بدون توجه به اقتضاى کلام و شرع، به تفسير آسيب مى‌رساند. از نظر شيعه، اجتهاد در تفسير قرآن بايد بر اساس روش‌هاى اتخاذ شده از ائمه (ع) باشد؛

6. اخبار اهل کتاب: از آن‌جا که قرآن مانند تورات، بسيارى از قضايا و تاريخ انبيا و امت‌هاى پيشين را نقل کرده است و همچنين موارد مشابه و مشترکى بين قرآن و انجيل هست، اخبار اهل‌کتاب که صحيح باشد مى‌تواند در تفسير قرآن استفاده شود.