مفسّران كلامي

مفسّران كلامي

(مفسّرانِ داراى گرايش کلامى)

مفسّرانى که تفسير خود را با عنايت خاص به بررسى مسائل کلامى و اعتقادى نگاشته‌اند، مفسّران کلامى خوانده شده‌اند. اسامى عده‌اى از آنان به اين شرح است:

1. محمدامين بن محمد مختار جکنى الشنقيطى (1325 - 1393ق) از مفسّران اهل‌سنّت و صاحب تفسير أضواءالبيان فى إيضاح القرآن بالقرآن؛

2. ناصرالدين ابوسعيد عبدالله بن عمر بن محمد بيضاوى شيرازى (م حدود685 تا 719ق) از مفسّران نامى اهل‌سنّت و صاحب تفسير أنوارالتنزيل و أسرار التأويل معروف به «تفسير بيضاوى»؛

3. شهاب‌الدين سيّد محمود آلوسى بغدادى (1217 - 1270ق) از مفسّران اهل‌سنّت و صاحب تفسير روح المعانى فى تفسير القرآن العظيم و السبع المثاني معروف به «تفسير آلوسي»؛

4. فخرالدين رازى (م 543 - 606ق) از مفسّران اهل‌سنّت و صاحب تفسير مفاتيح الغيب که به تفسيرکبير شهرت دارد؛

5. علاّمه سيّد محمدحسين طباطبايى (ره) (م 1321 - 1402 ق) صاحب تفسير شريف الميزان.

نيز ر.ک: تفاسير کلامى؛ تفسير کلامى.