مفسّران عصر اَتباع تابعين

طبقه مفسران تابعين تابعين

(مفسّران عصر اَتباع تابعين)

(اسامى مفسران نسل دوم پس از صحابه)

کسانى که پس از ربع اول قرن دوم (تقريباً از آغاز خلافت بنى‌عباس) احاديث پيامبر (ص) را از تابعان نقل و روايت مى‌کردند و مطالب زيادى بر آن‌ها مى‌افزودند، به «تابعين تابعين» معروف شده‌اند.

اين دوره با ورود افکار جديدى از اقوام و ملل يونان و ايران به حوزه فکرى و عقيدتى مسلمانان، تحت تأثير قرار گرفت. در نتيجه، فرقه‌ها و مذاهب مختلف سياسى و اعتقادى به وجود آمد و هرکدام مى‌کوشيدند قرآن را براساس اعتقاد خويش تفسير کنند.

در اين ميان، مفسران قرآن مجيد پا به پاى گسترش معارف اسلامي، تفسير قرآن را تنوع بخشيدند. از مشهورترين مفسران اين عصر که تا پايان قرن دوم ادامه داشت مى‌توان افراد ذيل را معرفى کرد:

1. مقاتل بن سليمان (م 150ق) ؛

2. شعبة بن حجاج (م 160 ق) ؛

3. سفيان بن سعيد معروف به سفيان ثورى (م 161ق) ؛

4. وکيع بن جراح (م 197ق) ؛

5. سفيان بن عيينه (م 198 ق) ؛

6. يزيد بن هارون (م 206 ق) و….

همه اين افراد داراى تفسير بوده‌اند که از آن ميان، سه تفسير سفيان ثوري، مقاتل بن سليمان و عبدالرزاق بن همام صنعانى باقى مانده است.