مصدِّق (قرآن)

مصدِّق (قرآن)

(يکى از اوصاف قرآن)

از جمله اوصاف قرآن «تصديق» و «مصدِّق» است. «تصديق» در لغت به معناى اذعان و اعتقاد و راست دانستن مطلب يا سخن آمده است. «مصدِّق» يعنى تصديق‌کننده و شهادتى که باعث تأييد و تصديق شود.

اين تعبير در آيات متعددى از قرآن مجيد ديده مي‌شود که «قرآن مفاد کتب پيشين را تصديق مى‌کند»؛ مانند:

1.((مُصَدِّقاً لِّمَا مَعَكُمْ))(بقره// 41) ؛

2.((مُصَدِّقٌ لِّمَا مَعَهُمْ))(بقره// 89 و 101) ؛

3.((مُصَدِّقًا لِّمَا بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ الْكِتَابِ))(مائده// 48) ؛

4.((وَلَكِن تَصْدِيقَ الَّذِى بَيْنَ يَدَيْهِ))(يونس// 37) .

براساس اين آيات، قرآن مجيد کتاب‌هاى آسمانى پيامبران گذشته همچون تورات حضرت موسى (ع) و انجيل حضرت عيسى (ع) را تصديق و تأييد کرده است. بنابراين، قرآن خود را «مصدِّق» مى‌نامد.

معناى تصديق و گواهى قرآن از کتاب‌هاى پيامبران گذشته، در تفسير نمونه چنين آمده است: آيات مختلفى از قرآن گواهى مى‌دهند نشانه‌هاى پيامبر (ص) اسلام و آيين او در همان کتاب‌هاى تحريف شده يهود و نصارا بوده است؛ زيرا منظور از تحريف تورات و انجيل اين نيست که تمام محتواى آن‌ها باطل و برخلاف واقع باشد؛ بلکه بخشى از تورات و انجيل واقعى در لابه‌لاى همين کتاب‌ها وجود داشته و نشانه‌هاى پيامبر اسلام (ص) در همين کتاب‌ها موجود است.

بنابراين، معناى تصديق تورات و انجيل از سوى قرآن اين است که صفات و ويژگى‌هاى پيغمبر اسلام (ص) و صفات قرآن، با نشانه‌هاى مذکور در تورات و انجيل مطابقت کامل دارد.

برخى گفته‌اند منظور از «تصديق» اين است که قرآن اصل نزول تورات و انجيل را از جانب خداوند تصديق مى‌کند.

در تفسير المنار آمده است که قرآن تعاليم معارف و اصول اعتقادى انبياى پيشين همچون توحيد و مسائل اخلاقى مانند نهى از فواحش و امر به معروف را تصديق کرده و روح حاکم بر اديان گذشته، همانند روح حاکم بر قرآن است.