مدّ لازم

مدّ لازم

(مدّ در موارد سکون ذاتى واقع پس از حرف مدّ)

مدّ لازم از اقسام مدّ فرعى يا غيرطبيعى و در جايى است که سبب مدّ سکون ذاتى باشد و پس از حرف مدّ قرار گيرد و هر دو در يک کلمه باشند؛ مانند: آلان، حاجَّ و دابّة.

سکون ذاتى آن است که هميشه جزء کلمه بوده و ثابت باشد (مانند کلمات ياد شده) و در مقابل سکون عارضى است که به واسطه وقف در کلمه ايجاد مى‌شود. در مدّ لازم، ميزان کشش را شش حرکت گفته‌اند.

مدّ لازم را بر چهار گونه برشمرده‌اند:

1. مدّ لازم حرفىِ مخفّف: ن (نون) ، ق (قاف) ؛

2. مدّ لازم حرفىِ مثقّل: الم (الف، ل، م) ؛

3. مدّ لازم کَلِمى مخفّف: آلان؛

4. مدّ لازم کَلِمى مثقّل: دآبّة.