مد طبيعي

مدّ اصلي

(مد طبيعي)

(مدّ غيرمتوقف بر سبب خاص)

مدّ را به طور کلى بر دو نوع شمرده‌اند:

1. مدّ اصلي؛ 2. مدّ فرعي.

مدّ اصلي، که به آن مدّ ذاتى و طبيعى هم گفته مي‌شود، مدّى است که بر سببى متوقف نيست و آن‌گاه که پس از حرف مدّ، هيچ سببى از اسباب مدّ نيايد، حرف مدّ براى تلفظ و ادا مقدارى کشش لازم دارد، که به آن مدّ طبيعى گويند؛ مانند «الف» در «نُوحِيها» و «آتونى». اين مدّ را «اصلي» گفته‌اند؛ زيرا اصل است براى مدّ فرعى، و «طبيعي» و «ذاتي» گفته‌اند؛ چون طبيعت و ذات حرف به اين مقدار از کشش نياز دارد.

مدّ اصلى خود بر دو نوع است:

1. مدّى که هم در حالت وقف و هم در حالت وصل وجود دارد؛ مانند: «الف» در «عالمين» و «ي» در «فيها»؛

2. مدّى که فقط در حالت وصل وجود دارد و در حالت وقف از بين مى‌رود؛ مانند: «يا» در «به» و «الف» در «عليها».

نيز ر.ک: مدّ فرعي.