مدّ سكون عارضي

مدّ سكون عارضي

(مدّ حاصل از سکون آخر کلمه به واسطه وقف)

مدّ عارض يا عارضى (از اقسام مدّ فرعى يا غيرطبيعي) مدّى است که سبب مدّ، سکون عارضى است. بنابراين، سکونى که در آخر کلمه به واسطه وقف پديد مى‌آيد، سکون عارضى است؛ مانند: عليم، صبور و تکذبان (در حالت وقف) .

اگر کلمه را بدون وقف بخوانيم و آن را به کلمه بعد وصل کنيم، سبب مدّ (سکون) از بين مى‌رود و مدّى نخواهيم داشت.

ميزان مدّ سکون عارضى؛ دو، چهار، و شش حرکت ذکر شده است؛ اما اگر کلمه مورد نظر به رَوم خوانده شود، ميزان مدّ، طبيعى خواهد بود.

«رَوْم» عبارت است از اين که بر کلمه، وقف به سکون کامل صورت نگيرد؛ بلکه اندکى از اعراب آن ظاهر شود.

نيز ر.ک: وقف رَوم.