آيه صبح

آيه صبح

(آيه 18 تکوير، شامل سوگند خداوند به صبحگاه)

به آيه 18 سوره تکوير «آيه صبح» مى‌گويند:((وَ الصُّبْحِ إِذا تَنَفَّسَ) ؛ «و قسم به صبح هنگامى كه تنفس كند». )

اين آيه و آيات قبل و بعد از آن به بحث از حقانيت قرآن و صدق گفتار پيامبر اسلام (ص) مى‌پردازد، و صبح را به موجود زنده‌اى تشبيه كرده كه نخستين تنفسش با طلوع سپيده آغاز مى‌شود، و روح حيات در همه موجودات مى‌دمد، گويى در زير دست و پاى لشكر زنگى شب نفسش بريده بود، و با درخشيدن اولين شعاع نور از زير چنگال او آزاد مى‌شود و نفس تازه مى‌كند!.

اين تعبير شبيه تعبيرى است كه در سوره مدثر بعد از سوگند به شب آمده است كه مى‌فرمايد: (وَ الصُّبْحِ إِذا أَسْفَرَ) ؛ «سوگند به صبح هنگامى كه نقاب از چهره بر گيرد»، گويى ظلمت شب همچون نقاب سياهى بر صورت صبح افتاده، به هنگام سپيده دم نقاب را كنار مى‌زند و چهره نورانى و پر فروغ خود را كه نشانه زندگى و حيات است به جهانيان نشان دهد.