لحن قرآن

لحن قرآن

(خطاى در قرائت به لحاظ اِعراب و مخارج و حروف)

«لحن» عبارت است از خطا و ميل (انحراف) از درستى قرائت، در اعراب، مخارج و صفات حروف. بعضى گفته‌اند لحن در قرآن يعنى طولانى کردن صدا در جايى که بايد کوتاه خوانده شود، و کوتاه خواندن در جايى که بايد تطويل شود.

لحن بر دو قسم است:

1. لحن جلي: خطايى است که بر لفظ عارض مي‌شود و عرف (عرف قاريان) را مخدوش مى‌کند؛ خواه به معنا آسيب برساند يا نرساند. اين گونه لحن را «جلي» گفته‌اند؛ چون آشکار و پيدا است.

لحن جلى نيز بر دو گونه است:

الف) اين که خطا در اعراب باشد؛ مثلاً کسى «انعمت» را به کسر «ت» بخواند؛

ب) اين که خطا در حروف باشد؛ مثلاً کسى «انعمت» را «العمت» بخواند، روشن است که اين لحن در قرائت قرآن حرام است.

2. لحن خفي: خطاى عارض بر لفظ است که به عرف قاريان خدشه وارد کند؛ ولى به معنا آسيب نرساند. اين گونه لحن را فقط خواص مى‌دانند؛ لذا آن را لحن «خفي» گفته‌اند؛ مثل: خواندن ضمه به شکل کسره يعنى ضمه تلفظ کند، ولى لب‌ها به حالت اداى ضمه در نيايد (غنچه نشود) .