كنايه ايمائيه

ايماء

(كنايه ايمائيه)

(کنايه با وسائط کم، و ارتباط روشن بين لازم و ملزوم)

«ايماء» در لغت به معناى اشاره، و در اصطلاح، کنايه‌اى است با وسائط اندک و روشنى ارتباط (تلازم بين لازم و ملزوم) که بى هيچ تعريضى مستقيماً بر معناى مقصود دلالت مى‌کند؛ گويا به سوى آن معنا اشاره مى‌شود؛ مانند:((وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ نُوحٍ إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ يَا قَوْمِ إِن كَانَ كَبُرَ عَلَيْكُم مَّقَامِى وَتَذْكِيرِى بِآيَاتِ اللّهِ)…) ؛ و خبر نوح را بر آنان بخوان آنگاه كه به قوم خود گفت‌اى قوم من اگر ماندن من [در ميان شما] و اندرز دادن من به آيات خدا بر شما گران آمده است (يونس// 71) . «مقام» به حسب لغت، اسم مکان است؛ ولى در اين آيه، ايماء و کنايه از خود حضرت نوح (ع) است.

برخى ايماء و اشاره را به يک معنا گرفته‌اند.

نيز ر.ک: اشاره.