كنايه از موصوف

كنايه از موصوف

(ذکر صفت و اراده موصوف)

در اين قسم از کنايات، مکنىٌّ‌به صفت يا مجموعه چند صفت يا جمله و عبارتى وصفى است که بايد از آن متوجه موصوفى شد. به طور خلاصه، صفتى را ذکر مى‌کنيم و از آن، موصوف را اراده مى‌کنيم؛ مانند:((وَلَوْلاَ دَفْعُ اللّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَّفَسَدَتِ الأَرْضُ) ؛ )«و اگر خداوند بعضى از مردم را به دست بعض ديگر دفع نکند، زمين تباه مى‌شود» (بقره// 251).

«فساد زمين» کنايه از فساد مردم زمين و عموميت يافتن شرّ در ميان آن‌ها است.

نيز ر.ک: کنايه از صفت؛ کنايه از نسبت.