كنايه از صفت

كنايه از صفت

(ذکر يک صفت، و اراده صفت لازم آن)

«کنايه از صفت» از اقسام کنايات، و آن کنايه‌اى است که با آن، خود صفت خواسته مى‌شود و مقصود صفت معنوى است؛ مانند: شجاعت، کرم، جمال و غنا، نه خصوص صفت نحوى.

در اين نوع کنايه، صفتى ذکر مى‌شود و صفت مقصود و مورد نظر پوشيده مى‌ماند؛ مانند:((فَأَصْبَحَ يُقَلِّبُ كَفَّيْهِ عَلَى مَا أَنفَقَ فِيهَا وَهِيَ خَاوِيَةٌ عَلَى عُرُوشِهَا) ؛ «و او به خاطر هزينه‌اى که در آن کرده بود، دست (حسرت) بر دست مى‌زد و آن باغ در و ديوارهايش فروريخته بود» (کهف// 42). )

دست بر دست زدن، کنايه از پشيمانى و اندوه است؛ زيرا شخص پشيمان و غمگين معمولاً چنين مى‌کند.

نيز ر.ک: کنايه از موصوف؛ کنايه از نسبت.