كنايه

كنايه

(ذکر ملزوم يا لازم، و اراده ديگرى، يا استعمال لفظ در غير معناى حقيقى، بدون منع از اراده معناى اصلى)

«کنايه» در لغت به معناى پوشيده سخن گفتن و ترک تصريح است و در اصطلاح به دو مفهوم اطلاق مى‌شود:

1. ذکر ملزوم و اراده لازم يا ذکر لازم و اراده ملزوم؛

2. استعمال لفظى در غير معناى حقيقى آن؛ چنانچه قرينه مانع از اراده معناى اصلى نشود (به خلاف مجاز) ؛ مانند «نفس واحدة» در (هُوَ الَّذِى خَلَقَكُم مِّن نَّفْسٍ وَاحِدَةٍ)((اعراف// 189) که کنايه از حضرت آدم (ع) است. )

کنايه از انواع بلاغت و شيوه‌هاى بيان است و فايده آن شيوا ساختن سخن و تهييج قوه خيال براى اثرگذارى بر شنونده است.