قصه حضرت ابراهيم عليه السلام

قصه حضرت ابراهيم عليه السلام

(سرگذشت قرآنى و مبارزات حضرت ابراهيم (ع) )

حضرت ابراهيم (ع) دومين پيامبر اولواالعزم، نياى بزرگ عرب از طريق پسرش اسماعيل و نياى بنى‌اسرائيل از طريق پسر ديگرش اسحاق، پدر پيامبران اديان توحيدى اسلام، يهوديت و مسيحيت (انعام// 84) است.

نام آن حضرت 69 بار در 25 سوره قرآن کريم ذکر شده و سوره‌اى نيز به نام آن حضرت است. در سنّت يهودى - مسيحى، آن حضرت «آبراهام» و «ابرام» خوانده مى‌شود.

درباره زمان تولد حضرت ابراهيم (ع) هيچ سندى به دست نيامده است که تاريخ دقيق يا نسبتاً دقيقى ارائه دهد؛ ولى با توجه به کشفيات باستانشناسى و از طريق بررسى تطبيقى تاريخ‌ها، سده بيستم پيش از ميلاد به عنوان تاريخ ولادت ايشان پذيرفته شده است.

درباره محل تولد وى هم اختلاف بسيارى است؛ بنا بر عهد عتيق، آن حضرت در «اور» کلدانيان متولد شد؛ ولى بسيارى از منابع اسلامى، شهر «کوثى» را زادگاه ايشان معرفى کرده‌اند که خرابه‌هاى آن امروزه به نام «تل ابراهيم» مشهور است.

براساس منابع تاريخي، آن حضرت در شهر اور مي‌زيست که سال‌ها پيش از حضرت ابراهيم (ع) تا پيش از هجوم عيلامى‌ها در اواسط سده بيستم قبل از ميلاد در اوج قدرت و شهرت بود و حلقه ارتباطى در مسير تجارتى شرق و غرب به شمار مى‌رفت. سپس به حران کوچ کرد و از آن‌جا عازم کنعان شد و در آن‌جا به سبب خوش‌رفتارى با مردم، مورد احترام همگان قرار گرفت. وى پس از بروز خشکسالى به مصر رفت و دوباره به کنعان بازگشت و ساکن فلسطين شد.

در آيات مختلف قرآن کريم از حضرت ابراهيم (ع) به عنوان فردى مصلح و موحد ياد و انديشه دينى و اجتماعى او در مقابله با شرک غالب بر جامعه آن روز، باز نموده شده است.

فشرده نگاه قرآن کريم به سرگذشت حضرت ابراهيم (ع) چنين است:

کشمکش ميان او و آزر عموى آن حضرت (يا پدرش به اعتقاد اهل‌سنّت) بر سر بت‌پرستي؛ مشاهده ملکوت آسمان‌ها؛ آگاهى از کيفيت زنده شدن مردگان؛ محاجّه با قوم بر سر پرستش ستاره زهره؛ ماه و خورشيد و هدايت آن‌ها به توحيد (انعام // 74 - 83) ؛ اقدام شجاعانه و پرخاطره آن بزرگ مرد در شکستن بت‌ها (انبياء// 58 - 70) ؛ داستان قربانى کردن فرزندش حضرت اسماعيل (صافات// 99 - 109) ؛ بناى کعبه (بقره // 125 - 127) .

آن حضرت نزد اعراب پيش از اسلام چنان مشهور بوده است که تصوير يا تنديس او را در خانه کعبه جاى داده بودند.