قصه اصحاب سَبت

قصه اصحاب سَبت

(داستان يکى از اقوام بنى‌اسرائيل در قرآن)

از جمله قصص قوم بنى‌اسرائيل، قصه اصحاب سبت است.

«سبت» در لغت به معناى قطع و بريدن يا تعطيل عمل است؛ چنان‌که در آيه 9 سوره نبأ آمده است:((وَجَعَلْنَا نَوْمَكُمْ سُبَاتًا) ؛ «وخواب را وسيله تعطيل عمل و استراحت قرار داديم»؛ اما در سنّت يهود همچنان که در قاموس کتاب مقدس آمده، سبت اسم آن روزى (شنبه) است که قوم يهود از تمام اعمال خود دست کشيده، استراحت مى‌کردند. کلمه «سبت» در قرآن کريم شش بار تکرار شده است. )

اما قصه اصحاب سبت داستان جمعى از بنى‌اسرائيل است که در ساحل يکى از درياها مي‌زيستند و خداوند براى آزمايش به آن‌ها دستور داده بود از صيد ماهى در روز شنبه خوددارى کنند؛ اما بنى‌اسرائيل مقابل اين آزمايش به سه گروه تقسيم شدند:

1. بيشترشان به مخالفت با دستور الهى برخاستند؛

2. اقليتى که با اکثريت مخالفت ورزيدند و به وظيفه امر به معروف و نهى از منکر پرداختند؛

3. افراد ساکت و بى‌طرف.

سرانجام اقليت معترض به نقض فرمان الهى نجات يافتند و ديگران مسخ و نابود شدند. تفصيل اين داستان در تفاسير ذيل آيات 163 - 166 سوره اعراف و آيات ديگر قرآن کريم ذکر شده است.