قرّاء مكه

قرّاء مكه

(قاريان مقيم مکّه، داراى قرائت مخصوص به خود)

از جمله قرّاى حرمين، قرّاى شهر مکّه‌اند. در نهمين مرحله از پيداشدن قرائت‌ها، گروهى از قاريان هر شهر طبق دريافت قرائت خود از صحابه، به مصحف عثمانى و قرائت آن روى آوردند. صحابه نيز قرائت خود را از نبى اکرم (ص) فراگرفته بودند. در زمان پيامبر (ص) در هر شهرى قاريانى بودند و اين سنّت ادامه يافت. از جمله در مکه در مرحله مورد بحث ما افراد ذيل به کار قرائت قرآن اشتغال داشتند و به نام «قرّاى مکه» شناخته شده بودند:

1. عبيد بن عمير (م 74 ق) ؛

2. مجاهد بن جبر (م 103 ق) ؛

3. طاووس بن کيسان (م 106ق) ؛

4. عطاء بن ابى‌رباح (م 115ق) ؛

5. عبدالله بن ابى‌مليکه (م 117 ق) ؛

6. عکرمه مولى ابن‌عباس (م پيش از 200 ق) .

نويسنده کتاب قرّاى‌سبعه از افرادى همچون معاذ بن جبل (م 18ق) ، عبدالله بن سائب (م 70 ق) و ابن‌کثير (م 120 ق) به عنوان قاريان مکه نام مي‌برد که برخى از آنان منصب اقراء را از عصر رسول اکرم (ص) در دست داشتند.