آيه جزاى فحشا

آيه جزاى فحشا

(آيه 15 سوره نساء، در باره مجازات زنان زناکار)

به آيه 15 سوره نساء آيه جزاى فحشاء مى‌گويند:((وَاللاَّتِى يَأْتِينَ الْفَاحِشَةَ مِن نِّسَآئِكُمْ فَاسْتَشْهِدُواْ عَلَيْهِنَّ أَرْبَعةً مِّنكُمْ فَإِن شَهِدُواْ فَأَمْسِكُوهُنَّ فِى الْبُيُوتِ حَتَّىَ يَتَوَفَّاهُنَّ الْمَوْتُ أَوْ يَجْعَلَ اللّهُ لَهُنَّ سَبِيلاً) ؛ )و از زنان شما كسانى كه مرتكب زنا مى‌شوند چهار تن از ميان خود [مسلمانان] بر آنان گواه گيريد پس اگر شهادت دادند آنان [ زنان] را در خانه‌ها نگاه داريد تا مرگشان فرا رسد يا خدا راهى براى آنان قرار دهد.

واژه فاحشه در اصل به معناى کار يا گفتار بسيار زشت است و اگر درباره زنا و عمل منافى عفت به کار مى‌رود نيز به همين مناسبت است. غالب مفسران گفته‌اند اين آيه به مجازات زنان شوهردارى اشاره دارد که به فحشا آلوده مى‌شدند، و کيفر آنان پس از اثبات جرم، تا فرا رسيدن مرگ آنان، زندانى شدن در خانه‌ها بود (حبس ابد) . اين قانون [حبس ابد] با قانون رجم (سنگسار) نسخ شد، و يا به تعبير برخى از دانشمندان، قانون حبس ابد به قرينه()(َوْ يَجْعَلَ اللّهُ لَهُنَّ سَبِيلاً)(قانونى موقت بود که سپس قانون دائم رجم، براى زناى محصنه از ناحيه شرع مقدس تشريع شد. بنابراين، آيه جلد و قانون رجم ناسخ آيه جزاى فحشا نيست؛ بلکه مبين آن است. برخى مانند ابومسلم اصفهاني، )فاحشه در اين آيه را به مساحقه تطبيق کرده‌اند؛ ولى اين قول، مخالف اجماع مفسّران است.