فصل (قرآن)

فصل (قرآن)

(يکى از اوصاف قرآن)

«فصل» مصدر و به معناى جداکردن دو يا چند چيز از يکديگر است و در امور مادي، اعتبارى و معنوى به‌کار مى‌رود.

«فصل» يکى از اسامى و صفات قرآن است که درآيه 13 سوره طارق به آن اشاره شده است:((إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ) ؛ «اين (قرآن) سخنى است که حق را از باطل جدا مى‌کند»)

استعمال مصدر (فصل) در آيه فوق براى قرآن، به معناى فاعل و براى مبالغه‌ى در آن است؛ يعنى قرآن حقيقتاً جداکننده حق و باطل است.

قول فصل، يعنى سخن جدّى و قاطعى که حق را از باطل جدا مي‌کند و هرگز قابل نقض و ابرام نيست. اين تعبير را بيشتر در قضاوت‌هاى مهم و حل اختلافات به کار مى‌برند و مى‌توان گفت قول فصل، آن سخن نهايى است که چون و چرا ندارد و جاى شک و ترديد باقى نمى‌گذارد.

دو ديدگاه درباره «قول فصل» وجود دارد:

1. اشاره به معاد است؛

2. وصف و اسم قرآن است؛ زيرا قرآن سخن قاطعى است که حق را از باطل جدا مى‌کند و جاى ابهام و ترديد باقى نمى‌گذارد.