علائم اَعشار قرآن

علائم اَعشار قرآن

(نشانه‌هاى دالّ بر پايان هر ده آيه)

علاوه بر دسته‌بندى آيات قرآن در قالب سوره، جزء و حزب، به دليل برخى از کاربردهاى خاص، آيات را در دسته‌هاى پنج و ده‌تايى نيز تنظيم مى‌کنند و از علائم خاصى براى نشان دادن آنها بهره مي‌گيرند. نقطه شروع دسته‌هاى پنج تايى و ده‌تايى، ابتداى هر سوره است. «عَشْر» نشان يک دسته ده تايى است که گاهى براى تخفيف، از علامت «ع» که حرف اول عَشر (ده) است استفاده مي‌کنند.

گاهى نيز براى نشان دادن ده آيه، به جاى علامت «ع» از علامت «ى» استفاده مى‌شود. حرف «ى» به حساب جُمَل (حساب حروف ابجد) نشانه عدد «ده» است.

از آن‌جا که درباره برخى از آيات ميان قاريان اختلاف است، براى نشان دادن توافق يا اختلاف قاريان در تعيين ده آيه، از رموز ديگرى به شرح ذيل استفاده کرده‌اند:

«عَک»: نشانه ده آيه نزد قاريان کوفه؛

«عَب»: نشانه ده آيه نزد قاريان بصره؛

«عَکب» نشانه ده آيه به اتفاق قرّاء کوفه و بصره («ع» حرف اول عشر، «ک» حرف اول کوفى، «ب» حرف اول بصرى) .

نيز ر.ک: شماره آيات؛ رموز شماره آيات.