طبقه مفسران شيعه عصر تدوين

طبقه مفسران شيعه عصر تدوين

(مفسران شيعى ميانه قرن دوم هجرى)

با توجه به اين‌که عصر تدوين تفسير را معمولاً اواخر عهد بنى‌اميه و ابتداى عهد بنى‌عباس (133 ق) دانسته‌اند، طبقه مفسران شيعه عصر تدوين بر طبقه سوم (از طبقات هفتگانه مفسران شيعه که در مستند طبقات مفسران شيعه آمده است) منطبق مي‌شود. اين طبقه شامل جمعى از اصحاب ائمه عليهم السلام است که به تفسير يا تأليف درباره علم تفسير شهرت يافته‌اند. معروف‌ترين آن‌ها عبارتند از:

1. ابوحمزه ثمالى (م 150 ق) : وي از اصحاب امام سجاد (ع) است. ثعلبى در تفسير خود از تفسير ابوحمزه ثمالى نقل و به آن اعتماد کرده و نجاشى او را از جمله مولفان شيعه در تفسير قرآن دانسته است.

2. ابان بن تغلب (م 141 ق) : از اصحاب امام سجاد و امام باقر (ع) و صاحب کتاب‌هاي معانى القرآن و القراءات است.

3. ابوبصير يحيى بن قاسم اسدى (م 148 ق) : وي از اصحاب امام باقر و امام صادق عليهما السلام و داراى کتابى درباره تفسير قرآن است.

4. حصين بن مخارق، معروف به ابوجناده سلولي: از اصحاب امام صادق (ع) و به نقل ابن‌نديم از قدماى مولفان شيعه است.

5. حسين بن سعيد، معروف به حسين اهوازي: وي از اصحاب امام رضا (ع) و به نقل ابن‌نديم از مؤلفان شيعه است.

6. على بن اسباط: وي از اصحاب امام رضا (ع) و از بزرگان علما در تفسير قرآن و حديث است.

نيز ر.ک: طبقات مفسران شيعه.