طبقه مفسران تابعين شيعه

طبقه مفسران تابعين شيعه

(اسامى مفسران شيعى نسل اوّل پس از صحابه)

اين طبقه، شاگردان صحابيان مفسر هستند و برخى از آنان نزد اهل‌سنت نيز به عنوان مفسر شناخته شده‌اند. گروهى از اين مفسران که در مکه مى‌زيستند، از روش ابن‌عباس پيروى مى‌کردند. گروهى نيز در مدينه از ابىّ بن کعب و دسته ديگر در عراق از ابن‌مسعود بهره مى‌بردند.

مشهورترين مفسران از طبقه تابعان:

1. سعيد بن جبير (متوفاى 95 ق): از مفسران شيعى است و چون به حضرت على (ع) وفادار بود، به دست حجاج شکنجه و کشته شد. وثاقت او مورد اتفاق اصحاب صحاح ستّه اهل سنت و صاحبان کتب اربعه شيعه مي‌باشد. ابن‌عباس او را به عنوان مطمئن‌ترين حجت و سند دينى توثيق کرده است.

2. طاووس بن کيسان يمانى (متوفاى 104 يا 108 ق): برخى او را ايرانى‌الاصل خوانده‌اند. نقل است که ابن‌عباس درباره او گفته است: «من طاووس را اهل بهشت مى‌دانم».

3. يحيى بن يعمر (م 129 ق): او نخستين کسى است که قرآن را نقطه‌گذارى کرد. وى از شيعيان و معتقد به برترى ائمه (ع) بود و توسط حجاج به خراسان تبعيد شد.

4. ابوصالح ميزان بصرى (م 100 ق): وى از شاگردان ابن‌عباس بود. شيخ مفيد در کتاب الکافية فى ابطال توبة الخاطئة روايتى از ايشان نقل و سپس سند آن را تأييد مي‌کند و مى‌فرمايد: «راويانش از مردان جليل‌القدر هستند».

5. محمد بن سائب کلبى (متوفاى 146 ق): سيوطى مى‌گويد: «او روايات شايسته‌اى دارد و در ميان تابعان هيچ کس تفسيرى پربارتر از او عرضه نکرده است».

6. جابر بن يزيد جعفى (متوفاى 127 ق): وى از تابعان و اصحاب امام باقر و صادق عليهما السلام بوده است.

7. اسماعيل سدى کبير (متوفاى 145 ق): سيوطى او را از تابعان شمرده و تفسير او را بهترين تفسيرها وصف کرده و نجاشى نام او را در زمره مؤلفان شيعه آورده است.