سوره تكوير

سوره تكوير

(هشتاد ويکمين سوره قرآن)

درهم پيچيدن خورشيد و تمام شدن نور آن، به‌منزله پايان نظام اين جهان و از نشانه‌هاى قيامت است که در آيه اول اين سوره به آن اشاره شده است؛ به همين جهت بر اين سوره نام تکوير نهاده‌اند.

اين سوره روز قيامت را با ذكر پاره‌اى از مقدمات و نشاني‌هاى آن و پاره‌اى از آنچه در آن روز واقع مى‌شود، يادآور مى‌شود و آن روز را توصيف مى‌كند كه: روزى است كه در آن عمل انسان هر چه باشد كشف مى‌گردد، و سپس قرآن را توصيف مى‌كند به اينكه از القائاتى است كه رسولى آسمانى كه فرشته وحى است آن را به رسول خدا (ص) القاء كرده، و از القائات شيطانى نيست، و رسول خدا (ص) هم ديوانه نيست، كه شيطان‌ها او را دست انداخته باشند.

و چنين به نظر مى‌رسد كه اين سوره از سوره‌هاى قديمى (عتاق يا عتائق) باشد كه در اوائل بعثت نازل شده، هم چنان كه در متن خود سوره شاهدى بر اين معنا ديده مى‌شود، و آن اين است كه خداى تعالى رسول گراميش را از آنچه كه دشمنان در باره‌اش مى‌گفتند- مانن اين که ديوانه‌اش مى‌خواندند- منزه مى‌دارد، و معلوم است كه اتهام‌ها مربوط به اوائل دعوت آن جناب است، هم چنان كه سوره نون هم كه مشتمل بر تنزيه آن جناب از اين تهمت‌ها است در اوائل بعثت نازل شده، پس سوره بدون هيچ حرف و ترديدى در مكه نازل شده است.

ويژگي‌هاى سوره تکوير:

1. اين سوره، 29 آيه، 114 يا 140 کلمه و 533 حرف دارد.

2. در ترتيب نزول، هفتمين و در ترتيب قرآن کريم هشتاد ويکمين سوره است که پس از سوره تبّت و پيش از سوره اعلى نازل شد.

3. پيش از هجرت در مکه نازل شد و سوره‌اى مکى به‌شمار مي‌آيد و هيچ آيه مدنى در خود ندارد.

4. از نظر کمّيّت، مفصّل و از نوع طوال آن به‌شمار مى‌آيد که بخشى از يک حزب را تشکيل مى‌دهد.

5. اين سوره سومين سوره از سوره‌هاى زمانيه است که با کلمه «إذا» آغاز مى‌شود.

6. گفته‌اند آيه 28 اين سوره، منسوخ است.

مهم‌ترين مطالب آن:

1. بيان برخى از حوادث در آستانه قيامت و پس از آن؛

2. بيان حقانيت و اعتبار قرآن و آورنده آن؛

3. حاکميت مطلق الهى در جهان تکوين و تشريع.

نيزر.ک: سور عتاق