سوره 113

سوره فلق

(سوره 113)

(يکصد و سيزدهمين سوره قرآن)

«فلق» به معناى شکافتن، خلق کردن، صبحگاه و سپيده‌دم است. چون واژه «فلق» در آيه نخست اين سوره به کار رفته، به سوره «فلق» شهرت يافته است.

در اين سوره به رسول گرامى خود دستور مى‌دهد كه از هر شر و از خصوص بعضى شرور (شر ظلمت و جادوگران و حسودان) به او پناه ببرد. گفته شده: اين سوره مدني است؛ و برخي معتقدند از روايات وارد در شان نزولش بر مى‌آيد در مدينه نازل شده است‌.

ويژگي‌هاى سوره فلق:

1. پنج آيه، 23 کلمه و 73 يا 74 حرف دارد.

2. در ترتيب نزول، بيستمين سوره و در مصحف شريف يکصد و سيزدهمين سوره قرآن است.

3. پس از سوره فيل و پيش از سوره ناس در مکه و پيش از هجرت نازل شد؛ اما برخى از مفسران اين سوره را مدنى دانسته‌اند.

4. از نظر کميت، از سوره‌هاى مفصل و از نوع قصار آن به شمار مى‌آيد.

5. تمام آيات اين سوره يکباره و به صورت مجموعى نازل شده و از سور جمعى‌النزول است.

6. از سوره‌هاى پنجگانه‌اى است که با فعل امر «قُل» آغاز و به «سُوَر قُل» معروف‌اند.

7. نسخى در آن واقع نشده است.

به اين سوره، «معوذه» و «مشقشقه» و «مقشقشه» نيز مى‌گويند. همچنين همراه سوره ناس به نام «معوذتان» و «مشقشقتان» هم خوانده شده‌اند. «مقشقشه» نامى است مشترک ميان چهار سوره توبه، کافرون، فلق و ناس.