زبور ( قرآن )

زبور ( قرآن )

(يکى از اسامى و صفات قرآن)

اين وصف، برگرفته از آيه 105 سوره انبيا است:((وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِى الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ) . )«زبور» به معناى هرگونه کتاب و نوشته است. برخى گفته‌اند زبور به معناى کتاب مشتمل بر مواعظ و حکمت‌ها است.

درباره معنا و مقصود «زبور» و «ذکر» در آيه فوق چند قول وجود دارد:

1. «زبور» تمام کتاب‌هاى انبياى پيشين و «ذکر» لوح محفوظ يا همان ام‌الکتاب است.

2. «زبور» کتاب‌هاى آسمانى نازل شده پس از تورات و «ذکر» تورات است.

3. «زبور» زبور حضرت داوود؛ و «ذکر» تورات حضرت موسى است.

4. «زبور» قرآن؛ و «ذکر» تورات است.

بنابر احتمال و قول چهارم، «زبور» از جمله اوصاف قرآن خواهد بود.

شايد علت نامگذارى قرآن به «زبور» اشتمال آن بر مواعظ و حکمت‌ها است. همچنين چون قرآن‌کريم به اراده الهى در يک کتاب جمع شده، از قرآن به «زبور» تعبير شده است.