خطاب تعجيز

خطاب تعجيز

(خطاب به قصد اعلان عجز مخاطب)

«تعجيز» به معناى ناتوان کردن يا نسبت ناتوانى دادن به ديگران است.

در «خطاب تعجيز» گوينده، مخاطب را ناتوان مى‌انگارد؛ مانند:

1.((وَإِن كُنتُمْ فِى رَيْبٍ مِّمَّا نَزَّلْنَا عَلَى عَبْدِنَا فَأْتُواْ بِسُورَةٍ مِّن مِّثْلِهِ) ؛ «و اگر در آنچه بر بنده خود نازل كرده‌ايم شك داريد پس اگر راست مى‌گوييد سوره‌اى مانند آن بياوريد» (بقره// 23) . )

خداوند مخاطبان خود را به تحدّى دعوت مى‌کند و به آن‌ها مى‌فهماند که از آوردن يک سوره همانند قرآن عاجزند.

2.((فَادْرَؤُوا عَنْ أَنفُسِكُمُ الْمَوْتَ) ؛ «پس مرگ را از خودتان دور سازيد!» (آل عمران// 168) . آيه به انسان‌ها مى‌فهماند که نمي‌توانند از مرگ خود جلوگيرى کنند.)