خطاب اعتبار

خطاب اعتبار

(خطاب در مقام پند و عبرت‌آموزى مخاطب)

«اعتبار» به معناى پند و اندرز و عبرت‌گرفتن، و «خطاب اعتبار» آن است که گوينده، مخاطب خود را به صورتى خطاب کند که از آن عبرت بگيرد.

در آيه 79 سوره اعراف، حضرت صالح (ع) قومش را پس از هلاکتشان خطاب مى‌کند:((فَتَوَلَّى عَنْهُمْ وَقَالَ يَا قَوْمِ لَقَدْ أَبْلَغْتُكُمْ رِسَالَةَ رَبِّى وَنَصَحْتُ لَكُمْ وَلَكِن لاَّ تُحِبُّونَ النَّاصِحِينَ) ؛ «پس [صالح] از ايشان روى برتافت و گفت‌اى قوم من به راستى من پيام پروردگارم را به شما رساندم و خير شما را خواستم ولى شما [خيرخواهان و نصيحتگران] را دوست نمى‌داريد». )

زرکشى در البرهان مى‌گويد: صالح، قومش را پس از نابوديشان با اين که آنان زنده نبودند خطاب کرد؛ چون واقعاً آن‌ها صداى او را مى‌شنيدند و يا براى عبرت گرفتن ديگران اين‌گونه خطاب کرد.

در آيه((قُلْ سِيرُوا فِى الْأَرْضِ فَانظُرُوا كَيْفَ بَدَأَ الْخَلْقَ)… )((عنکبوت//20) نيز منظور عبرت‌گرفتن ديگران است.)