حكيم ( قرآن )

حكيم ( قرآن )

(يکى از اوصاف قرآن)

«حکيم» در پنج آيه به صورت صفت براى قرآن آمده است:

1.((ذَلِكَ نَتْلُوهُ عَلَيْكَ مِنَ الآيَاتِ وَالذِّكْرِ الْحَكِيمِ))(آل‌عمران// 58) ؛

2.((يس وَالْقُرْآنِ الْحَكِيمِ))(يس// 1) ؛

3و4.((تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْحَكِيمِ))(لقمان// 2؛ يونس// 1) ؛

5.((وَإِنَّهُ فِى أُمِّ الْكِتَابِ لَدَيْنَا لَعَلِيٌّ حَكِيمٌ))(زخرف// 4) .

«حکيم» در لغت به معناى صاحب حکمت و محکم و استوار است.

براى وصف قرآن به «حکيم» ادله‌اى برشمرده‌اند:

1. اين کتاب عزيز، مشتمل بر معارف يقينى (حکمت نظرى) يا دستورهاى حکيمانه (حکمت عملي) و يا هردوى آن‌ها است.

2. آيات قرآن به‌دليل نظم شگفت‌آور، معانى تازه و اسلوب بيان، محکم و استوارند؛ به‌طورى که از تبديل، تحريف، اختلاف و تباين محفوظ مانده‌اند.

3. حکيم به معناى حاکم بين حق و باطل يا حاکم به حلال و حرام و بهشت و دوزخ براى مطيع و عاصى است.