حكمت (قرآن)

حكمت (قرآن)

(يکى از اوصاف قرآن)

«حکمت» حالت و توانايى درک و تشخيص است که شخص با آن مى‌تواند حق و واقعيت را درک کند و کار متقن انجام دهد. راغب مى‌گويد: حکمت، رسيدن به حق با علم و عقل است.

در آياتى از قرآن «حکمت» وصف قرآن قرار گرفته و بر «الکتاب» و «آيات الله» عطف شده است:

1.(()… وَاذْكُرُواْ نِعْمَتَ اللّهِ عَلَيْكُمْ وَمَا أَنزَلَ عَلَيْكُمْ مِّنَ الْكِتَابِ وَالْحِكْمَةِ يَعِظُكُم بِهِ… )((بقره// 231) ؛ )

2. (وَاذْكُرْنَ مَا يُتْلَى فِى بُيُوتِكُنَّ مِنْ آيَاتِ اللَّهِ وَالْحِكْمَةِ) (احزاب// 34) ؛

3.((وَأَنزَلَ اللّهُ عَلَيْكَ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ)… )((نساء// 113) . )

درباره منظور از «حکمت» در اين آيات بين مفسران اختلاف است؛ برخى گفته‌اند «حکمت» همان قرآن و حکمت‌هاى مندرج در آن است، و ذکر «حکمت» پس از «الکتاب» در آيات قبل، از باب ذکر خاص بعد از عام و يا ذکر جزء بعد از کل است.

علامه طبرسى مى‌گويد: «منظور از «الکتاب» قرآن و مراد از «حکمت» سنّت است».

در تفسير نمونه آمده است: «آيات الله» و «حکمت» [در آيه 34 سوره احزاب ] هر دو اشاره به قرآن است؛ ولى تعبير «آيات الله» نظر به جنبه اعجاز قرآن دارد و تعبير «حکمت» محتواى عميق و دانشى را که در آن نهفته است بازگو مى‌کند.