حروف مدي

حروف مدّ و لين

(حروف مدي)

(حروف داراى کشش صوت (مدّ) يا نرمى در تلفظ (لين) )

«مد» در لغت به معناى کشيدن، و در اصطلاح تجويد عبارت است از کشيدن صدا در حروف مدّ. حروف مدى، که به آنها حروف جوفيه هم اطلاق مي‌شود، عبارتند از: الف مدي، واو ساکن ماقبل مضموم؛ ياى ساکن ماقبل مکسور (اين هر سه در کلمات آتُوني، اُوذينا و اُوتينا جمع شده‌اند) . اصولاً اين سه حرف را نمي‌توان حروف حقيقى دانست؛ بلکه اين‌ها صداهاى کشيده هستند و صوت آن‌ها به علت عدم محدوديت به يک مخرج مشخص، قابليت امتداد نامحدود دارد. چون حروف مدّ ذاتاً توانايى قبول کشش صوت را دارند به اين نام خوانده شده‌اند.

«لين» در لغت به معناى نرمى، و عبارت از مَدّى است که از کنار هم قرار گرفتن دو حرف پديد مى‌آيد؛ يکى واو ساکن ماقبل مفتوح؛ مانند: «الخوف» و «القوم»، و ديگرى ياى ساکن ماقبل مفتوح؛ مانند: «لا تيأسوا» و «شيئاً».

حروف مدّ و لين را به لحاظ مخارج حروف، حروف جَوفيه مي‌گويند.