تفسير متصوفه

تفسير متصوفه

(تفسير قرآن با رويکرد تأويلى و صوفيانه)

در تفسير متصوفه مفسر تفسير خويش را از قرآن بر يک حدس، کشف درونى يا شهود قلبى بنا مي‌نهد؛ بي‌آن‌که اين کشف، ارتباط و مناسبتى با ظاهر آيه داشته باشد.

روش متصوفه در تفسير قرآن، ترک ظاهر آن و اعتماد به زبان باطن است. اينان معانى موردنظر خود را از راه خاص و با تأويل از آيات قرآن به‌دست مي‌آورند. متصوفه از اين تأويل خاص به اشاره تعبير مي‌کنند.

برخى از اين تأويل‌ها ازاين قرارند: جبرئيل يعنى عقل عاقل؛ ميکائيل يعنى روح آسمان ششم؛ اسرافيل روح آسمان چهارم؛ عزرائيل روح آسمان هفتم.

و همچنين در تفسير آيه((مرج البحرين يلتقيان)بينهما برزخ لا يبغيان)((الرحمان// 19 ـ 20) مي‌خوانيم: )مراد از بحرين، درياى هيولاى انسانى و درياى روح مجرد است که هر دو در وجود انسانى با هم تلاقى مي‌کنند که البته برزخ بين اين دو دريا نفس حيوانى است که از نظر صفا، نه مثل روح مجرد است و نه مثل اجساد هيولايي.

نيز ر.ک: تفاسير متصوفه؛ مفسران متصوفه.