تفسير عصر تابعين

تفسير عصر تابعين

(آراى تفسيرى در عصر تابعين)

تفسير عصر تابعين را بايد سومين مرحله از مراحل تفسير دانست. در اين عصر که از پايان عهد صحابه آغاز مي‌شود، فتوحات اسلامى گسترش يافت و بسيارى از صحابه در سرزمين‌هاى مختلف اسلامى پراکنده شدند؛ مثلاً ابن‌عباس به مکه و ابن‌مسعود به کوفه روانه شدند. اين صحابه بزرگوار به تعليم قرآن و حديث به تابعين - که پيرامونشان گرد آمده بودند - پرداختند و به اين طريق، سه مدرسه معروف تفسيرى مکه، کوفه و مدينه شکل گرفت.

مصادر تفسير در عصر تابعين عبارت بود از: قرآن کريم؛ سنت نبوي؛ اقوال صحابه؛ قوه فهم و قدرت استدلال.

ويژگي‌هاى تفسير در عصر تابعين:

1. وارد شدن اسرائيليات در تفسير قرآن، به دليل گرويدن بسيارى از اهل‌کتاب در اين دوران به اسلام.

2. استوار بودن تفسير بر مدار برداشت شخصى مفسر. هر مفسرى تفسير خويش را از يک صحابى مي‌گرفت.

3. جدا شدن حديث از تفسير در اين دوره.

4. فزونى اختلاف در تفسير بين تابعين در مقايسه با عصر صحابه. گرچه همين اختلاف فهم نسبت به بعد از دوره تابعين اندک بود.

5. پيدا شدن اختلافات کلامى پيدا شد و به تبع آن، استفاده از تفسير قرآن براى اثبات حقانيت مذاهب و آراى کلامي.

6. نگه داشتن آنچه تفسير مي‌شد به حسب ترتيب مصحف؛ هر چند لازم نبود يک مفسر همه قرآن را تفسير کند.

نيز ر.ک: تفسير تابعين.