تفاسير قرن چهاردهم قمري

تفاسير قرن چهاردهم قمري

در قرن چهاردهم هجرى گرايش گسترده به قرآن و ترجمه آن به زبان‌هاى مختلف سبب شد تفاسير فراوانى تأليف شود؛ با پاره‌اى از اين تفاسير آشنا مي‌شويم:

1. مفصّل‌البيان فى علم القرآن اثر ملا آقا محمد تهرانى ساوجبلاغى (م1300ق). اين تفسير؛ ترجمه و شرح تفسير مجمع‌البيان طبرسى است.

2. تفسير اصفهاني اثر شيخ محمدحسين ايوانکيفى اصفهانى (م 1308ق). تفسيرى است حکمى و ناتمام به زبان عربي.

3. أحسن القصص به زبان عربى از علي‌محمد لکنهوى معروف به تاج‌العلماء (م 1312ق) در تفسير سوره يوسف.

4. کنزالتفاسير فى تفسير المفردات القرآنيه اثر شيخ على بن جعفر استرآبادى معروف به شريعتمدار (م 1315ق)، تفسيرى است به زبان عربى و با شيوه کلامي.

5. تفسير القرآن الحکيم، تأليف مير محمد کريم فرزند مير جعفر علوى (زنده 1322ق)، به زبان عربى و با شيوه استدلالي.

6. برهان البيان به‌قلم سيد ابوالقاسم لاهورى (م 1324ق). وى به شرح آيه استخلاف از سوره نور پرداخته است.

7. تفسير کاشاني اثر شيخ سليمان (م 1350ق) تفسيرى است به زبان‌هاى عربى و فارسى و با استفاده از احاديث پيامبر (ص) و ائمه اطهار (ع).

8. آيات‌الأحکام‌ تأليف محمدحسين طباطبايى يزدى (متوفى 1386ق) تفسيرى است عربى در يک جلد که به تفسير آيات فقهى قرآن پرداخته است.

9. الفرقان فى تفسير القرآن نوشته محمد صادقى تهرانى (متولد 1346ق) در سى جلد و به زبان عربي. تفسير مذکور به شيوه اجتماعى تربيتى تأليف شده است.

و از جمله تفاسير اهل‌سنت در اين قرن مي‌توان به موارد ذيل اشاره کرد:

1. التيسير فى أحاديث التفسير اثر محمد مکى ناصرى مالکى (م 1385ق) تفسيرى است موجز و به زبان عربى در شش جلد.

2. کشف‌الأسرار النورانية القرآنية اثر محمد بن احمد اسکندرانى مصرى (م 1306 ق)؛

3. مراح لبيد لکشف معنى القرآن المجيد نوشته محمد بن عمر نووى جاوى (م 1316 ق)؛

4. تفسير القرآن الکريم (المنار فى تفسير القرآن)، بخش اول (از ابتداى قرآن تا آيه 126 نساء) با انشاى شيخ محمد عبده (م 1323 ق)، و بخش دوم (آيه 127 نساء تا آيه 53 يوسف) تأليف شاگردش محمد رشيد بن على رضا قلموني، معروف به رشيدرضا (م 1354 ق)؛

5. تفسير مراغي نوشته احمد بن مصطفى مراغى (م 1945 م).

نيز ر.ک: مفسران قرن چهاردهم.