آيات معاد

آيات معاد

(آيات دالّ بر بازگشت انسان به سوى خداوند)

معاد مصدر ميمى و اسم زمان و مکان، در لغت از ريشه عود (رجوع و بازگشت) به معناى مکان و زمان بازگشت به روز واپسين است. و در اصطلاح متکلمان و فيلسوفان اسلامى به معناى بازگشت تمام موجودات به سوى خداوند عالم به منظور حسابرسى است.

برخى گفته‌اند يک سوم آيات قرآن درباره معاد است. علامه طباطبايى مجموع آيات معاد را حدود دوهزار دانسته است. برخى از مفسران نيز آيات معاد را هزار و چهارصد و بعضى ديگر حدود هزار و دويست آيه دانسته‌اند.

اين رقم‌ها نشان دهنده اهميت معاد در شريعت مقدس اسلام و نيز شرايع آسمانى ديگر است.

آيات معاد مشتمل بر محور‌هاى ذيل است:

1. ديدگاه ظاهرانديشان در انکار معاد؛

2. امکان خلقت دوباره موجودات و انسان به شکل خلقت اول و بيان امکان رستاخيز و خلقت دوباره موجودات همانند رستاخيز زمين‌هاى مرده در اين جهان؛

3. بيان نمونه‌هاى عينى و خارجى زنده شدن مردگان در اين جهان همانند:

الف) قصه زنده کردن پرندگان چهارگانه براى حضرت ابراهيم (بقره// 260) ؛

ب) داستان زنده شدن حضرت عزير (بقره// 259) ؛

ج) داستان اصحاب کهف (سوره کهف) ؛

د) داستان زنده شدن مقتول بنى‌اسرائيل (بقره// 67 - 73) ؛

هـ) قصه فرار بنى‌اسرائيل از چنگال مرگ و سرانجام مردن آنان و احياى آن‌ها (بقره// 243) و….