تخصيص قرآن به حديث

تخصيص قرآن به سنت

(تخصيص قرآن به حديث)

(تخصيص‌زدن آيه‌اى از قرآن با سنّت معصوم (ع) )

«تخصيص قرآن به سنت» را «تخصيص قرآن به حديث» هم گفته‌اند.

ميان دانشمندان اسلامى درباره جواز تخصيص قرآن به سنت اختلاف‌نظر وجود دارد. کسانى که به جواز تخصيص عام قرآنى به خبر واحد معتقدند، بعضى تخصيص قرآن به خبر واحد را در صورتى جايز مي‌دانند که حجيت خبر واحد با ادله قطعى ثابت شده باشد. مى‌توان گفت اغلب علماى شيعه بر اين اعتقادند. عده‌اى مانند عيسى بن ابان، باور دارند که اگر حکم عام قرآنى، پيش از تخصيص به خبر واحد، با دليل قطعى ديگرى تخصيص خورده باشد، با خبر واحد نيز تخصيص‌بردار است؛ و گرنه، جايز نيست.

عده‌اى از علماى اهل‌سنت به عدم جواز تخصيص قرآن به سنت معتقدند.

مثال تخصيص قرآن به سنت:

1. (وَالسَّارِقُ وَالسَّارِقَةُ فَاقْطَعُواْ أَيْدِيَهُمَا...) (مائده// 38) مفاد اين آيه که هر سارقى را شامل مى‌شود، با حديث «لاتقطع يد سارق إلّا فى ربع دينار فصاعداً» به «کسانى که بيشتر از ربع دينار سرقت کنند» تخصيص خورده است.

2. آيه مواريث (نساء// 11) که با حديث «القاتل لايرث» تخصيص زده شده است.