امر (قرآن)

امر (قرآن)

(يکى از اوصاف قرآن)

برخى از دانشمندان علوم قرآنى کلمه «امر» در((ذَلِكَ أَمْرُ اللَّهِ أَنزَلَهُ إِلَيْكُمْ)…)((طلاق// 5) را يکى از اوصاف قرآن شمرده‌اند. )

«امر» در لغت دو معنا دارد؛ 1. کار و چيز؛ 2. دستور و فرمان. در آيه مذکور، «امر» به معناى دوم است. شايد بتوان گفت خداوند از آن جهت کتاب مبينش را «امر» ناميد که سراسرش کلام خدا است و آن را فروفرستاده تا مردم از آن فرمان بپذيرند و به آن ايمان آورده، احکامش را فراگيرند و به آن عمل کنند.

بسيارى از مفسران، مشاراليه «ذلک» در آيه فوق را احکام طلاق و عِدّه دانسته‌اند که در آيات قبل بيان شده است، و کلمه «امر» را از اوصاف قرآن ذکر نکرده‌اند. برخى ديگر گفته‌اند: اوصافى از قبيل امرالله، خير، حبل‌الله و… از اوصاف و عناوينى هستند که نمى‌توان آن‌ها را به طور قطع بر قرآن اطلاق کرد و از اوصاف قرآن دانست.