آيات عصمت انبياء

آيات عصمت انبياء

(آيات دالّ بر مصونيت پيامبران از هر لغزش و خطا)

لفظ عصمت با تمام مشتقاتش سيزده بار در قرآن آمده است. اين لفظ از نظر ريشه‌شناسى بيش از يک معنا ندارد و آن نگاهدارى و بازدارى بوده و در قرآن نيز به همين معنا به کار رفته است. و در اصطلاح، يک حالت راسخ نفسانى و يک نيروى باطنى است که معصوم را از ارتکاب گناه به صورت مطلق و حتى از انديشه درباره گناه بازمى‌دارد.

البته مقام عصمت تنها به معناى مصونيت از ارتکاب گناه نيست؛ بلکه شاخه مهم ديگر آن مصونيت از هرگونه خطا و لغزش و انحراف و گمراهى است.

اين دو شاخه اصلى عصمت نيز هر کدام شاخه‌هاى مختلفى دارد؛ مانند:

1. عصمت از گناهان کبيره و صغيره پيش از نبوت و پس از آن؛

2. مصونيت از خيانت در ابلاغ وحى و رسالت؛

3. مصونيت از خطا در اعمال دنيوى و شخصي.

آيات: 124 و 213 سوره بقره، 7 سوره حشر، 65 و 80 سوره نساء، 21 و 33 و 64 سوره احزاب، 9 سوره انعام، 3 و 4 سوره نجم، 1 و 2 سوره فتح و… به دليل اين که بر عصمت انبيا دلالت دارند، آيات عصمت ناميده مي‌شوند.

اما در برخى آيات به لغزش برخى از انبيا اشاره شده است که مفسران آن‌ها را به ترک اولى تفسير و تأويل کرده‌اند.