آنها را در نهايت اقتدار برگزيده و با روح خود مملو ساخت و تعاليم و خدمات مخصوص خود را به آنها سپرد. بديهى است كه منصب حواريون مسيح به انقضاى حيات خودشان منتهى شده و به نمايندگان آنها داده نمى شد. آنان اشخاص عامى و امّى بودند كه از ميان مردم منتخب گشته، بعد از دعوت و اعطاى دستورالعمل كامل، آقاى مقدس و الهى خود را متابعت همى نمودند و همواره از مشاهده اعمال و افعال او از روح مقدس او شرمسار گشته، متدرجاً حقايق و تعاليم انجيل را درك مى نمودند و پس از قيام خود، آنها را به تمام دنيا مأمور فرمود كه اهل جهان را موعظه و اندرز نمايند و ايشان را بر اظهار معجزات و خوارق و غيره قدرت بخشيد.

بديهى است كه حواريون در اقتدار و اظهار معجزات و خوارق عادات و غيره مساوى بودند و هيچ يك را برترى بر ديگرى نبود و هرگز ايشان مدعى اين معنا نبودند، لكن هيچ يك از ايشان هم چو پولس مقتدر و توانا و كارپرداز نبود.

حواريون به طور تدريج در فهم و ادراك رسالت مسيح ترقى نمودند تا موقع افاضه روح بر تمام ايشان.

در «كتاب اعمال حواريون» وضع انكار لذات و زحمات اين دوازده تن، كه شباهت به مسيح داشتند، و افعال ايشان، كه بر طبق اراده حضرت اقدس الهى بود و محض محبتى كه به خداوند ايشان داشتند، به جا مى آوردند، به طور تفصيل مذكور است و خودشان را، تماماً با غيرت و محبتى كه بر حسب ميل و رضاى مسيح بود وقف اين كار كرده و همواره ما را تعليم مى دهند.[1]