1. آنان ياران خدا بودند هنگامى كه مسيح، بنى اسرائيل را به آيين خود دعوت نمود و معجزات خود را براى آنها شمرد و اعلام كرد كه من تصديق كننده تورات و در عين حال حلال كننده برخى از حرام ها مى باشم، در اين هنگام احساس كرد اكثريت بنى اسرائيل در فكر كفر و انكار و اعراض از رسالت وى مى باشند، لذا براى اين كه ياران خود را از ديگران تميز دهد نداى خود را بلند كرد و گفت:

(...مَنْ أَنْصارِى إِلَى اللّهِ قَالَ الْحَوارِيُّونَ نَحْنُ أَنْصارُ اللّهِ آمَنّا بِاللّهِ وَاشْهَد بِأَنّا مُسْلِمُونَ).

«وقتى كه حضرت [1]عيسى از آنان احساس كفر و انكار نبوت نمود گفت: ياران من براى راهنمايى مردم به سوى خدا كيست؟! حواريون گفتند: ما ياران خداييم. به او ايمان داريم و گواه باش كه ما در برابر او تسليم هستيم».

در آيه مورد بحث هم، همين مطلب را از آنان نقل مى كند. لطفاً به خود آيه و ترجمه آن در آغاز بحث مراجعه كنيد.

2. به حواريون الهام مى شود . يكى از معانى وحى در قرآن، همان الهام به قلب است. به طور مسلم الهام الهى شرايط و قيودى دارد و از آن كسانى است كه روح و روان آنها، از لوث معاصى پاك شود و شايستگى خاص براى چنين موهبت پيدا نمايند.

اگر به مادر موسى الهام مى شود «نوزاد خود را شير ده و در صورت ترس از مأموران فرعون او را به دريا افكن و از سرانجام كار نترس; زيرا ما او را به سوى تو باز خواهيم گردانيد و از پيامبران مرسل قرار خواهيم داد» براى اين است كه مادر موسى به چنين كرامتى شايسته بوده است.