جمله زير قرار داده است: (إِنّما الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ) افراد جامعه با ايمان، صميمى ترين رابطه و پيوند را دارند و آن اين كه برادر يكديگرند.

شايد از خود خواهيد پرسيد كه چرا دايره اين پيوند را وسيع تر نگرفته و تمام افراد بشر را برادر همديگر قرار نداده است، و پيوند برادرى را مخصوص جامعه با ايمان دانسته است؟!

ولى پاسخ اين پرسش معلوم است; زيرا يك توجه كوتاه كافى است كه علت اين امر را بفهميم; چه اين كه اخوت مذهبى يك عنوان تشريفاتى آن هم براى يك سلسله اغراض سياسى نيست تا عموم مردم را خواه ملاك برادرى در آنها باشد يا نباشد ـ برادر يكديگر قرار دهد، بلكه هدف از مطرح ساختن اين عنوان،اشاره به يك رشته تكاليف و اهداف عالى اجتماعى و اخلاقى است كه در پرتو اخوت اسلامى صورت مى گيرد، و كليه اين تكاليف و آثار در كتاب هاى حديث و فقه بيان شده است. بنابراين، «تا يك وحدت فكرى وروحى و يگانگى در هدف و عقيده در كار نباشد، اتحاد و پيوستگى افراد، پايدار نخواهد بود» و اگر گروه هاى دو دل، روزى براى يك سلسله مصالح سياسى دست اتحاد به سوى هم دراز كنند و دست همديگر را به انگيزه برادرى بفشارند، چيزى نخواهد پاييد كه ضربه هاى اختلاف فكرى و روحى و تصادم منافع و تضاد مبانى، دست ها را از هم جدا خواهد ساخت.

جامعه اى كه محور فكرى و عقيدتى نداشته باشد و به صورت دسته هاى گوناگون، بر محور افكار مختلف و متضاد دور بزند و مايه وحدت روحى و قدر مشترك فكرى در ميان آنها نباشد، فقط تا آن جا كه وحدت و اتحاد، ضامن منافع مادى آنهاست، مى توانند به طور موقت زندگى مسالمت آميزى داشته باشند و اگر روزى يكى از متحدان، خود را بى نياز از وحدت ببينند و خود را در صحنه زندگى