است.

نفرت اسلام از ظلم و ستم، به حدى است كه كسانى را كه راضى به تداوم زندگى ستمگران هستند، جزء ستمگران شمرده است.

امام صادق (عليه السلام) مى فرمايد:

«العامِلُ بِالظُّلمِ وَالمعينُ لَهُ وَالرّاضى بِهِ شُركاءٌ;[1]

كسى كه مستقيماً عامل ظلم است و كسى كه او را يارى مى كند و يا به كردار او راضى است، همگى در يك رديف قرار دارند».

صفوان بن مهران شتردار، از دوستان نزديك امام كاظم(عليه السلام) بود. روزى امام(عليه السلام) او را به سبب يك عمل نكوهش كرد و گفت: همه كارهاى تو پسنديده است، جز يك كار و آن اين كه شتران خود را به هارون ستمگر كرايه مى دهى، وى در پاسخ امام گفت: به خدا سوگند! من هرگز شتران خود را براى كار لغو يا حرام در اختيار اين مرد نمى گذارم، بلكه در ايام حج براى رفتن وى به زيارت خانه خدا شتران خود را به او اجازه مى دهم و خود نيز همراه او نمى روم، بلكه كارگران خود را همراه او مى فرستم.

امام فرمود: آيا هارون كرايه را قبلاً مى پردازد يا مقدارى از كرايه باقى مى ماند كه بعداً بپردازد؟ عرض كرد: مقدارى از آن را قبلاً مى دهد و مقدارى از آن باقى مى ماند; امام فرمود: آيا دوست دارى كه هارون تا آن روز زنده بماند تا بقيه كرايه تو را بپردازد؟ عرض كرد: بلى; فرمود: كسى كه راضى به بقا و ادامه زندگى ستمگرى گردد، خود جزء ستمگران است و سرانجامِ او آتش دوزخ.[2]

آرى، آنچه كه ماترياليست ها درباره مذهب مى گويند، درباره مسيحيت كه