در آن مكان مسكن گزينند; اين، همان محلى است كه به نام «صُفّه» ناميده مى شود و عده بى شمارى از ياران آن حضرت به اصحاب «صفه»، يعنى كسانى كه منزل و مأوايى به جز همان سايبان نداشتند، شناخته مى شوند.

پس از آن، معمولاً پيامبر و مسلمانان در مواقع مختلف به آنان سر مى زدند و آن حضرت آنچه از خوراك و پوشاك به دستش مى رسيد به آنان مى داد; مسلمانان نيز به پيروى از او، آنچه از دستشان برمى آمد، درباره آنان كوتاهى نمى كردند و به اين ترتيب، جامعه اسلامى كه در آن زمان بسيار كوچك بود، و بودجه زيادى در اختيار نداشت، از يك عده بى چاره و بى پناه نگهدارى مى نمود.

يك روز، پيامبر به طور معمول به سراغ اصحاب «صفه» آمد. از بين آنان، به مرد «يمامى» متوجه گرديد و فرمود: «جويبر»، چه خوب است كه براى خود همسرى انتخاب كنى و به اين وسيله، خود را از فشار ديو شهوت برهانى و عفت خويش را حفظ نمايى، ضمناً همسرت تو را در امر دنيا و آخرت كمك خواهد كرد.

جويبر با كمال ادب عرض كرد: مگر كسى به من رغبت مى كند؟! من نه حسب دارم، نه نسب، نه مال و نه جمال; آخر چه زنى حاضر مى شود با من ازدواج نمايد؟! رسول اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم)فرمود: اى مرد! خداوند به وسيله اسلام، كسانى را كه در جاهليت براى خود شرف و فضيلتى قائل بودند، پست نمود و آنان را كه در آن زمان ذليل و ناچيز شمرده مى شدند، عزيز گردانيد. خداوند متعال، نخوت و بلندمنشى ها و افتخارات موهوم آن دوران نادانى را، با فرستادن آيين اسلام از بين برده است; ديگر، امروز، عشيره و قبيله، حسب و نسب و تعصبات جاهلانه ارزش ندارد; امروز تمام مردم سياه و سفيد، قرشى و غير قرشى، عرب و عجم همه مساوى اند; آنان از هر نژادى كه باشند، به هر حال، فرزند آدم هست و طينت آدم از خاك سرشته شده است; در روز بازپسين، تنها كسى بيش تر مورد لطف و