آفريده او است.قرآن بر اين وجه از توحيد تأكيد دارد و مى فرمايد:

(قُلِ اللّهُ خالِقُ كُلِّ شَيء وَ هُوَ الواحِدُ القَهّارُ)(رعد/16): او است آفريدگار هر چيز، و او است يگانه غالب.

(ذلِكُمُ اللّهُ رَبُّكُمْ خالِقُ كُلّ شَيء لا إِلهَ إِلاّ هُوَ)(غافر/62): خدا پروردگار شما است كه آفريننده هر چيز است، جز او خدايى نيست.

علاوه بر وحى، خرد نيز بر توحيد در «خالقيت» گواهى مى دهد، زيرا ما سوى اللّه ممكن و نيازمند است و طبعاً رفع نياز و تحقق خواسته هاى وجودى او از جانب خدا خواهد بود.

توحيد در خالقيت، البته به معنى نفى اصل سببيّت در نظام هستى نيست، زيرا تأثير پديده هاى امكانى در يكديگر، منوط به اذن الهى بوده،و وجودسبب و نيز سببيت اشيا ـ هر دو ـ از مظاهر اراده او به شمار مى روند. اوست كه به خورشيد و ماهْ گرمى و درخشندگى عنايت كرده است، وهرگاه نيز بخواهد اين تأثيرگذارى را از آنها مى گيرد. از اين جهت او آفريدگارى يكتا و بى همتا است.

همان گونه كه در اصل هشتم اشاره شد، قرآن نيز نظام سببيت را تأييد كرده است. چنانكه مى فرمايد:(اللّهُ الّذِي يُرْسِلُ الرِياحَ فَتُثِيرُ سَحاباً فَيَبْسُطُهُ فِي السَّماءِ كَيْفَ يَشاءُ) (روم/48): خدايى كه بادها را مى فرستد، آنگاه باد ابر را برمى انگيزد.سپس خدا آن را در آسمان به هر نحو كه بخواهد مى گستراند. در آيه فوق صريحاً به تأثير باد در تحريك و راندن ابرها تصريح شده است.

شمول دايره خالقيت خدا نسبت به همه پديده ها، مستلزم آن نيست كه كارهاى زشت بندگان به خدا نسبت داده شود. زيرا هر پديده، به حكم اينكه يك موجود امكانى است، نمى تواند بدون استناد به قدرت و اراده كلّى خدا