عملى (دست روى دست نهادن در نماز) سخن به ميان نياورد.[1] بديهى است اگر شيوه پيامبر ولو احياناً چنين بود، او يادآور مى شد، ويا حاضران تذكر مى دادند.مشابه حديث ساعدى، از زبان امام صادق(عليه السلام)به وسيله حماد بن عيسى نيز در كتابهاى حديثى ما نقل شده است.[2]

از حديث سهل بن سعد استفاده مى شود كه دست بسته نماز خواندن، بعد از پيامبر به وجود آمده است، زيرا مى گويد: «كانَ النّاسُ يُؤمرون»: به مردم دستور مى دادند. چه، اگر اين كار دستور پيامبر بود، آن را به پيامبر نسبت مى داد.[3]

اصل يكصد و چهل و هفتم

صلاة «تراويح» به پيروى از پيامبر گرامى(صلى الله عليه وآله وسلم) از مستحبات مؤكد است. فقه شيعه مى گويد: مستحب است انسان در مجموع شبهاى ماه رمضان هزار ركعت نماز بگزارد. ولى برگزارى اين نمازها به جماعت، بدعت است و بايد به صورت فُرادى در مسجد و بيشتر در خانه برگزار شود. زيد بن ثابت از پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) نقل مى كند كه نماز گزاردن مرد در خانه افضل از نمازگزاردن او در مسجد است، مگر نماز واجب كه مستحب است آن را در مسجد بخواند.[4]

امام باقر (عليه السلام) مى فرمايد: نمازهاى مستحبى را نمى توان با جماعت خواند،و هر نوع بدعت در دين مايه گمراهى بوده و عاقبت آن آتش است.[5]