خود را تا آرنج بشوييد و سرو پاها را تاكعبين مسح كنيد.

در جمله نخست ( فَاغْسِلُوا وُجُوهَكُمْ وَأَيديَكُمْ إِلَى المَرافِق) لفظ «أيدى» به كار رفته كه جمع «يد» است و از آنجا كه اوّلاً كلمه يد در زبان عربى استعمالات مختلفى داشته و گاه صرفاً به انگشتان دست، گاه به انگشتان تا مچ، گاه به انگشتان تا آرنج، و بالأخره گاه به كلّ دست از سر انگشتان تا كتف اطلاق مى شود، و ثانياً مقدار واجب شستن دست در وضو فاصله ميان مرفق تا سر انگشتان است، لذا قرآن لفظ (إِلَى المَرافِق) را به كار برده تا مقدار واجب را بيان نمايد. بنابراين، كلمه «إلى» در (إِلَى المَرافِق) بيانگر مقدار «مغسولٌ به» است، نه «كيفيت» غَسل و شستوى دست (كه مثلاً از بالا به پايين صورت گيرد يا از پايين به بالا)، بلكه كيفيت شستشو مربوط به عرف وعادت مردم است كه معمولاً هنگام نظافت از بالا به پايين مى شويند. فى المثل اگر پزشك دستور دهد پاى بيمار را تا زانو بشوييد،پاى وى را از بالا به پايين مى شويند، نه بالعكس. ازينروى شيعه اماميه معتقد است كه در هنگام وضو صورت و دستها را بايستى از بالا به پايين شست و خلاف آن را صحيح نمى داند.

مطلب ديگر، مسئله مسح پاها در وضوست. فقه شيعه مى گويد بايد پاها را، مسح كرد، نه غَسل; و دليل وى نيز به صورت موجز اين است كه ظاهر آيه ششم سوره مائده حاكى از آن است كه انسان نمازگزار به هنگام وضو دو وظيفه دارد: يكى شستن (در مورد صورت و دست) و ديگرى مسح( در مورد سر و پاها). اين مطلب از تقارن و مقايسه دو جمله زير روشن مى شود:

1. ( فَاغْسِلُوا وُجُوهَكُمْ وَأَيديَكُمْ إِلَى المَرافِق);

2. (وَ امْسَحُوا بِرُؤوسِكُمْ وَ أَرْجُلَكُمْ إِلَى الكَعْبَيْنِ).

چنانچه ما اين دو جمله را به فرد عرب زبانى كه ذهن او مسبوق به