اصل يكصد و چهلم

سنت پيامبر گرامى (صلى الله عليه وآله وسلم) توسط گروهى از صحابه آن حضرت، براى نسلهاى آينده ضبط و نقل شده است، وگفتار او مانند كردار و تقريرش حجت الهى است كه بايد از آن پيروى كرد. بنابر اين اگر يك فرد صحابى سنت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) را نقل كند، هرگاه روايت حائز شرايط حجيت باشد، همگان آن را پذيرفته و طبق آن عمل مى شود.

و همچنين هرگاه فرد صحابى لغت قرآن را معنا كرده و يا حوادث مربوط به عصر رسالت وغيره را نقل كند، گفتار او با توجه به شرط ياد شده، پذيرفته است.

ولى هرگاه صحابى رأى و استنباط خود را از آيه ويا سنت يادآور شود، ويا گفتارى ازا ونقل شود و روشن نباشد كه آيا سنت رسول خدا را نقل مى كند، يا رأى و اجتهاد خويش را، در چنين صورت حجت نخواهد بود، زيرا رأى مجتهد براى مجتهدان ديگر حجيت ندارد. از اين جهت در عمل به قول صحابى بايد ميان رأى واجتهاد او با نقل سنت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) فرق نهاد.و شيعه اماميه در صورتى به قول صحابى عمل مى كند كه سنت پيامبر را نقل نمايد.

اصل يكصد و چهل و يكم

بر هر مسلمانى لازم است در مسايلى كه اعتقاد به آنها لازم است، تحصيل يقين كند. ودر اين مورد پيروى از ديگران بدون آنكه براى خود او يقين حاصل شود، جايز نيست، و از آنجا كه اصول و كليات مسايل اعتقادى محدود بوده و از نظر عقل هر يك دليل روشنى دارد، تحصيل يقين در اصول عقايد براى افراد آسان خواهد بود در حالى كه فروع و احكام فقهى دايره اى گسترده دارد، وعلم به آنها در گرو مقدمات بسيارى است كه غالب افراد قادر