اصل يكصد و سى و چهارم

زيارت قبور مؤمنان، خصوصاً زيارت بستگان و آشنايان، يكى از اصول اسلامى است كه براى خود آثار سازنده اى دارد، زيرا مشاهده وادى آرام قبرستان كه چراغ زندگى انسانها در آنجا به خاموشى گراييده، دل وجان را تكان مى دهد، و براى انسانهاى عبرت آموز درس عبرت مى شود، اين گروه با خود مى گويند: اين زندگى موقت كه پايان آن پنهان شدن در زير خروارها خاك است ارزش تلاشهاى ناروا را ندارد. و سرانجام اين افراد در برنامه زندگى خود تجديد نظر مى كنند وتحولى در روح وروان آنها پديد مى آيد، پيامبر گرامى (صلى الله عليه وآله وسلم) در حديثى به اين نكته اشاره كرده و مى فرمايد: «زُورُوا الُقُبورَ فانّها ُتذكّركُم الآخِرََة» [1]: قبرها را زيارت كنيد، زيرا يادآور سراى ديگر مى باشد.

گذشته از اين، زيارت بزرگان دين، نوعى ترويج از دين و مقامات معنوى است، وتوجه مردم به مدفن بزرگان، اين فكر را تقويت مى كند كه معنويت آنان مايه اين گرايش ها است، وگرنه صاحبان قدرت و مكنت ولى فاقد معنويت، زير خاك خفته و كسى به آنها توجهى ندارد.

رسول گرامى (صلى الله عليه وآله وسلم) در آخرين روزهاى عمر خود به قبرستان بقيع رفت و در باره اصحاب قبور، طلب آمرزش كرد و فرمود: پروردگارم دستور داده است كه به سرزمين بقيع بيايم و براى آنان طلب مغفرت كنم، آنگاه فرمود: هرگاه به زيارت آنان شتافتيد بگوييد: «السّلامُ على أَهْلِ الدِّيارِمِنَ الْمُؤْمِنينَ وَالمُسْلِمين يَرْحَمُ اللّه المُسْتَقْدِمِينَ مِنّا وَالْمُسْتأخِرينَ وَإِنّا إنْ شاءَ اللّه بِكُمْ لاحِقُون»[2]: درود بر ساكنان اين وادى از مؤمنان و مسلمانان، رحمت خدا