اصل نود و چهارم

محبت به خاندان رسالت از امورى است كه قرآن و سنت بر آن تأكيد كرده است، چنانكه مى فرمايد:(قُلْ لا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاّ المَوَدّةَ في القُربى) (شورى /23): بگو بر رسالت خود پاداشى از شما نمى خواهم مگر دوستى نزديكان. مقصود از قربى نيز، نزديكان پيامبر مى باشد، به قرينه اينكه درخواست كننده خود پيامبر است.

دوستى با خاندان گرامى پيامبر ، علاوه بر اينكه خود كمالى است بزرگ، سبب مى شود كه انسان با آنان همگون شود، و در كسب فضايل و دورى از رذايل به آنها اقتدا كند.

در احاديث متواتر از پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم) روايت شده است كه دوستى اهل بيت آن حضرت، نشانه ايمان، و دشمنى با آنان نيز نشانه كفر و نفاق است. هركس آنان را دوست بدارد خدا و پيامبر را دوست داشته، و هركس هم با آنها دشمنى ورزد، با خدا و پيامبر دشمنى ورزيده است.

اصولاً محبت خاندان رسالت از ضروريات دين اسلام است كه شك و ترديدى در آن روا نيست، و همه مسلمانان بر آن اتفاق نظر دارند، جز گروهى كه به «نواصب» شهرت يافته و به همين جهت نيز از منكران اسلام به شمار مى آيند.