دادند. جعفر بن ابى طالب (عليهما السلام)، از مسلمانان صدر اسلام، بر همين نكته مُهر تأكيد نهاد و در جواب سؤال فرمانرواى حبشه چنين گفت:

«اى فرمانروا، خدا در ميان ما پيامبرى را برانگيخت كه ما را از بت پرستى و قمار باز داشت و به نماز و زكات، دادگرى و نيكوكارى، و كمك به خويشاوندان امر فرمود و از فحشا و مُنكَر و ستم نهى كرد».[1]

اين قرائن و نظاير آنها مى تواند ما را به صدق گفتار پيامبر اسلام وحقانيت مرام وى رهنمون گردد. قطعاً فردى با اين خصوصيات، در ادعاى نبوت و ارتباط با جهان غيب، صادق بوده است، چنانكه قرائن ديگر نيز دقيقاً مؤيّد اين مطلب است.

اصل هفتاد و پنجم

تصديق پيامبر پيشين: يكى از طرق اثبات دعوى نبوت، تصديق پيامبر پيشين است. زيرا فرض اين است كه نبوت پيامبر پيشين با دلايل قطعى ثابت شده، و طبعاً گفتار او مى تواند سندى قاطع بر استوارى نبوت بعدى قلمداد شود. از برخى آيات قرآن استفاده مى شود كه اهل كتاب،پيامبر اسلام را همچون فرزندان خود، مى شناختند، يعنى نشانه هاى نبوت وى در كتب آسمانى آنان بيان شده است.پيامبر اسلام مدّعى اين معنا شد و كسى نيز او را تكذيب نكرد، چنانكه مى فرمايد: (الّذينَ آتَيْناهُمُ الكِتاب يَعْرِفُونَهُ كَما يَعْرِفُونَ أَبْناءَهُمْ وَإِنَّ فَريقاً مِنْهُمْ ليَكْتُمُونَ الحَقَّ وَهُمْ يَعْلَمُون)(بقره/146):كسانى كه به آنان كتاب داده ايم (يهود و نصارى) پيامبر را بسان فرزندان خود نيك مى شناسند و گروهى از آنان، با آنكه حقيقت را مى دانند، آن را پنهان مى كنند.