اصل هفتادم

در فصل گذشته درباره نبوت به صورت كلى سخن گفتيم، در اين فصل درباره خصوص نبوت پيامبر اسلام يعنى حضرت محمد بن عبد اللّه(صلى الله عليه وآله وسلم) سخن مى گوييم. قبلاً يادآور شديم كه نبوت پيامبران از سه طريق قابل اثبات است:

الف ـ معجزه اى كه همراه با دعوى نبوت آورده مى شود;

ب ـ گردآورى قرائن و شواهد، كه به صدق دعوى اوگواهى مى دهند;

ج ـ تصديق پيامبر پيشين.

نبوت پيامبر اسلام را مى توان از هر سه راه فوق اثبات كرد، كه ما به صورت فشرده آنها را بيان مى كنيم.

قرآن يا معجزه جاودان

تاريخ قطعى گواهى مى دهد كه پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله وسلم) دعوت خود را با معجزات گوناگون مطرح ساخته است. ولى در ميان اين معجزات، حضرت روى يكى از آنها ـ كه در حقيقت معجزه جاودان اوست ـ تأكيد اساسى داشت: وآن قرآن كريم است.

پيامبر اسلام نبوت خويش را با آوردن اين كتاب آسمانى اعلان نموده و جهانيان را به مقابله با آن دعوت كرد، و به رغم تحدّى آشكار و قاطع قرآن، هيچكس نتوانست در عصر بعثت مانند آن را بياورد. امروز نيز پس از گذشت قرنها، قرآن همچنان تحدّى خود را اعلان كرده و مى گويد:(لَئِنِ اجْتَمَعَتِ )